Aşağıdaki fotoğrafı bu sabah Yeni Foça’da çektim. Fotoğrafı muhtemelen beğeneceksiniz, nedir, amacım yurdumuzun nadide köşelerinden birini tanıtmak, üstüne de “ne fotoğraf çekmişim” demek değil. Göstermek, anlatmak istediğim…
Yazılarımı[i] okuyorsanız, küresel ekolojik yıkıma işaret ettiğim makaleleri okumuş olabilirsiniz. Bu konudaki her yazımda altını çiziyorum, gezegenimiz büyük bir hızla Homo Sapiens’in yaşamını sürdürebileceği temel vasıfları kaybediyor.[ii] Yerkürenin iki önemli fiziki “sigortası” var; Amazon Yağmur Ormanları ve Kutup Buzulları… Bu iki devasa ekolojik fenomen dünyayı şimdilik korumaya devam ediyor ama bu uzun sürmeyecek. Sürmeyecek çünkü çevreye olan duyarSIZlığımız, politik tavır planlama ve eyleme geçme becerilerimizin son on yıllarda azalması, sımsıkı sarılıp vazgeçemediğimiz rutinlerimiz ve konforumuz bizi küresel bir afetten çıkartacak topyekûn “ayaklanma”lar üretmemize izin vermiyor. En bilinçlilerimiz Akbelen’de kesilen ağaçları savunan bir avuç çevreciyi sosyal medyada alkışlamakla ve “sadece arkadaşlar” görecek şekilde sayfalarımızda paylaşmakla iktifa ediyor. “Hem sonra biz ne yapabiliriz ki?”
Amazon ormanlarının tahribatı ve kutup buzullarının erimesi yerkürenin ekolojik sigortasıdır; neden? Neden dünyamız bu iki sigortaya bel bağlamış durumda? Çünkü artan sera gazı emisyonları dünyayı geri dönüşü olmayan hasarın eşiğine getirmiş bulunuyor. 2030 yılına kadar çok radikal önlemler alınmaz, mevcut sera gazı emisyonu devam ederse, küresel ısınma 1,5ºC sınırını geçecek. Küresel ısınmayı 1,5 derece ile sınırlandırmak mümkün olmazsa yaşam alanları üzerindeki yıkım geri dönülmez noktaya gelecek.
Boşuna hayale kapılmayalım; tıraş olurken veya diş fırçalarken musluğu kapatarak, kâğıt atıkları geri dönüşüme vererek bu yıkımı durdurmanın olanağı yok. Bana sakın deniz kenarında yengeçleri tek tek denize atarak “ama bunun için fark etti” diyen adamı/kadını örnek vermeyin. Bu hikâyeyi 25 yıl önce ilk duyduğumda, yengeçleri tek tek denize attığı için kendini kahraman diye yutturan zat için “salak mısın nesin, kalk da denize vuran tüm yengeçleri kurtaracak bir proje veya eylem geliştir” demiştim. Çeyrek asır sonra yaklaşık olarak aynı düşüncedeyim…
Gezegenimizin ekolojik yıkımı, küresel sömürü sisteminin sonucudur. Yıkımın durdurulması, bu sömürüye ait tüm enstrümanların ortadan kaldırılması ile mümkün olabilir. E nasıl olacak bu iş? Şu şekilde; talep ederek, kendimizi ve konforlu alışkanlıklarımızı değiştirerek, harekete/eyleme geçerek, değişeceğine, değiştirilebileceğine inanarak…
Yazıma bir Yeni Foça fotoğrafı ile başlamıştım; kartpostal gibi bir fotoğraf, aydınlık ve maviliği içimize çekiyoruz; ruhumuz temizleniyor, e yalaaann… Bu fotoğrafı çektiğim yerden başımı aşağıya doğru eğdiğimde gördüklerimi şu ikinci fotoğrafta paylaşıyorum.
Hiç kuşkuya kapılmadan iddia ediyorum; bu pespayeliğin sorumlularını uzaklarda aramaya gerek yok; içki sofralarında, sosyal medya geyiklerinde “o yengeci kurtarmakla” hava atanlar, bu pespayeliğin ya sorumlusudur ya da göz yuman, sessiz kalan suç ortaklarıdır. Sen, ben, hepimiz bu çirkinliğin, kirliliğin parçasıyız. Kurtulan yengeç mi; güldürmeyin beni…
DİPNOTLAR
[i] izafi.org ve/veya mukavemet.org sitelerinde yazdıklarımı okuyabilirsiniz.
[ii] Küresel ekolojik yıkımla ilgili son iki yazım:
https://www.mukavemet.org/simdi-harekete-gecin-yoksa-cok-gec-olacak/
Göre göre, bile bile, baka baka gidiyoruz yıkıma…